Alweer september, een beetje weemoed tussen de droom en de daad.

Revival of the bloggest.

Zowat een goeie 2 maanden na de feiten, zo waar nog een blogberichtje.

Intussen is ieder Bimesa-teamlid alweer druk in de professionele weer en lijkt de voorbije missie toch al de schijn van een herinnering aan te nemen. Bij wijlen horen wij nog iets van vluchtige Indonesische vrienden, maar de intensiteit lijkt sterk op tanende vakantieliefdes: je belooft plechtstatig om “in touch” te blijven, maar kommer en kwel van alledag tasten de frequentie van mailtjes sterk aan. Het weze zo. Ieder zijn wereld en af en toe een “touch of dream”.

Misschien doet wijlen Cees Buddingh wel terzake :

“Wie verschil maakt tussen droom en werkelijkheid is nog niet voldoende wakker geworden.” De droom, bijwijlen een nachtmerrie in Westerse ogen, reikt voor vele Indonesiërs op Flores (en elders), dankzij Bimesa, zeker naar de realiteit. Medici, zoals Bruno, Gerd, Dirk, Pieterjan en Isabelle, de tandarts Sophie, met Katrien aan haar zijde, stoere Tom en tere Romain, onblusbare vertaalwaterval Amy; allen hebben samen een oversteekje tussen droom en realiteit hebben maken. Eventjes maar, maar van harte.

Bimesa is een wakkere organisatie en een volgende missie staat al in steigers. Om dan toch naar even de citeertoer op te gaan : “Een doel is een droom met een deadline.” (Peter Darbo).

Je hoort er nog van. En niet alleen in de Weekbode, al zijn wij daar ook erg dankbaar om.

P.s. binnenkort wat breder fotomateriaal op http://www.lucdewaele.be

Advertentie

Een voorlopig “adieu”, blogvolger.

Maandag, schooldag voor de plaatselijke hangjongeren. En voor een deel van het team, uitblazen.

Wij zijn na wat lokale omzwervingen (via Denpasar) gearriveerd in Yogyakarta.

Tyas, het mevrouwtje, dat leed aan een syringomyelie (een cystevorming aan het ruggenmerg) en dat, zonder ingreep onvermijdelijk aan een rolstoel zou gekluisterd worden (zie blogstart van juni), wacht ons op in de lobby. Een emotioneel weerzien voor Bruno, Annemie en Justine, drie jaar nadat zij revalideerde in thuishaven Oostende.

Met een fantastisch avondmaal in het Viavia-café. besluiten wij de dag. Vakantie is ook okee.

Dinsdag. Bezoek aan Borobudur en aan het hulpproject in de buurt van de Merapi-vulkaan. Bimesa heeft i.s.m. Viavia de slachtofferhulp na de uitbarsting (oktober 2010) mee helpen financieren. O.m. de heraanplanting van landbouwgewassen is nu reeds volop bezig.

Rest ons nog jullie, de blogvolgers, te bedanken voor de vele bemoedigende reacties, die wij op deze blog, per mail en per sms mochten ontvangen. Aangezien Bimesa tal van missies en projecten uitvoert en ondersteunt, zullen jullie in de toekomst nog van ons horen. Dank vooral aan iedereen die het project in Bajawa tot een memorabel succes maakten. Ook een dikke merci aan de ploeg van Vlaanderen Vakantieland, aan Thomas Vanderveken, die een linkje voorziet op hun webpagina.

Tot binnenkort!

P.s. Wie zich aangesproken voelt om aan een missie mee te werken, mailt maar naar Bruno : brunoverhamme@telenet.be

Adieu, sisters!

Vroeg uit de veren voor de terugvlucht naar Denpasar. Ook nu wijken de sisters Ellis en Rufina niet van onze zijde en ze blijven zwaaien aan de omheining tot het vliegtuig effectief goed en wel is opgestegen.

Deze missie zit er zo terug op en dus is het tijd voor een nabeschouwing.

Iedereen, ook de de mensen die al verschillende missies gedaan hebben blijven zitten met een raar gevoel. Enerzijds is er de opluchting dat alles goed is verlopen en dat we geen problemen hebben gehad en verder ook het fijne gevoel dat we heel wat mensen hebben kunnen helpen.Het was soms op eieren rijden (zie bijgevoegd beeld). Anderzijds blijft er toch een wrang gevoel achter voor het immense menselijke leed en onrecht waaraan wij niets kunnen verhelpen. We voelen ons een beetje schuldig voor het patiëntje dat speciaal van Maumere kwam (zeker 7 uur bochtige en slechte wegen) en dat we op 5 minuutjes tijd moesten afwijzen voor operatie. Wat zou er verder gebeurd zijn met de baby met necrose van het stoma als wij daar niet waren geweest om een katheter te plaatsen voor vochttoediening ? ( een katheter die ik toevallig meehad maar die eigenlijk te groot was ). Een heroperatie van het stoma werd bijna niet uitgevoerd omdat de ouders niet over het nodige geld konden beschikken… In Bajawa stijgt het aantal operaties door het feit dat er geen chirurg meer is. in zowel in de eerste grote stad ten westen ( Ruteng ) als ten oosten ( Ende ). Dit betekent dat er mensen meer dan 6 uur onderweg zijn om zich te laten opereren voor een ‘spoedoperatie’. Een dringende buikoperatie kon bijna niet worden uitgevoerd omdat er geen geschikte hechtingsdraad meer beschikbaar was. Wij hebben hun voorzien van het nodige.

Dit alles zet ons terug met beide voeten op de grond en bewijst nogmaals dat je moet geluk hebben waar uw wieg stond.

Om af te ronden : we hadden een fantastische groep met mensen met diverse bekwaamheden. Het was de eerste keer dat er een biotechnicus mee was en die heeft zicht heel verdienstelijk kunnen maken. Er was een professionele fotograaf mee en die heeft een fantastische blog gemaakt. Amy heeft schitterend werk geleverd als tolk. Zonder haar was deze missie ondoenbaar geweest. Romain is op diverse terreinen ingesprongen. Dit bewijst dat niet alleen medisch geschoolden zich heel nuttig kunnen maken tijdens een humanitaire missie. Alle voorstellen voor mensen met diverse vaardigheden zijn welkom.

Ik wens iedereen van het team van harte te bedanken voor de afgelopen week en voor meerdere mensen smaakt dit naar meer.

We mogen zeker de zusters van het FMM niet vergeten. Chapeau voor deze dames.

Dank aan Bimesa voor de ondersteuning. Vooral aan Herman en Paul die heel wat getelefoneerd en gemaild hebben.

Dank aan iedereen die het project financieel genegen was.

Zonder Luc zou deze blog niet tot stand zijn gekomen. Alleen al gisteren hebben meer dan 400 mensen ingelogd. Het aantal bezoekers groeide iedere dag en dit kwam zeker door de prachtige foto’s. Een welgemeende dank voor deze toch niet te onderschatten inspanning. Graag had ik nog vele reacties gekregen op de blog om Luc te smeken nog één maal een fotoreportage toe te voegen begin volgende week over de door Bimesa verstrekte hulp rond de Merapivulkaan bij Yogyakarta waar we morgen naartoe trekken.

Tough finishing touch

De dag start wellicht goed; op donderdagavond smeedden we het plan om in alle vroegte, om 6h, in de ochtend, een stijlvolle duik te nemen in de bronnen van Soa. Jij, de blogvolger, ligt dan met een vloeibare slaapmuts pas in je Vlaamse bed, terwijl wij puur exotisme proeven. Wisselen? Geen sprake van. Wel een spraakwaterval was het nonnetje Janthe, dat zich aan het baden was. Een emotionele ontlading om schoolengels te praten met een blekerd én verrassend om horen hoe een jong meisje van drieëntwintig twijfelt, twijfelt en twijfelt omtrent haar roeping als non. Zij vroeg om gebed; ik vermoed dat het klooster haar toekomst blijft.

De bronnen van Soa dus. Ronduit genieten. Warm hard stromend water en supervisie over de bleke mannen en Isabelle, door Moeder Overste. Puur genieten dus. En een aanrader, als jij ooit in de buurt bent.

En de dagtaak, vraag je jezelf dan af? Wel, dit heet dan afronden. Sophie is al terug naar het vaderland, met een opgeladen ipod en een rugzak vol ervaringen. Nogmaals van harte merci, Sophie, en neen, Amsterdam is geen plek voor meisjes op hun eentje, zeker niet in het weekend en met de geur van een tropisch eiland in het lijf. Doorreizen naar Brugge is het devies. Maandagochtend heb je een pak patiënten wat te vertellen.

Een paar consultaties dus vandaag. Twee wikkelwissels (klinkt mooier dan “verbandwissels”), wat draadjes lospeuteren (al doet de term “lospeuteren” geen eer aan het vakmanschap), een lipoom van beenhouwersformaat verwijderen uit de bovenarm van een brave man en wat bezoekjes brengen aan de pediatrie, om bezorgde papa’s en mama’s een hart onder de riem te steken, specialiteit bij uitmuntendheid van de heren Dirk, Bruno en Gerd. Specialiseren, heren! Nog even de liefste meid van Flores (Franciska is de naam) van het oostelijk halfrond verzorgen. En dan de andere lieve heren en dames en Indonesiër 187.555.432 van het operatiekwartier uitwuiven….. En een afspraak voor een volgende missie, want de patiënten wachten. (Een patiëntje kon wegens tijds- en plaatsgebrek nog niet behandeld worden).

Het geval Tom, toeverlaat van alle eenzame zielen op kloosterlingen- en verplegersniveau. Een coagulatietoestel en een kloosterkraan, op zijn Afrikaans hersteld door “Major” Tom. Die dingen gaan nooit meer stuk. Dankbaarheid, het klinkt een beetje cliché en zelfgenoegzaam. Maar het is er wel, voor wie het meemaakt. Woordloos, want quasi geen enkele patiënt is in staat een mondje Engels te spreken. Maar lichaamstaal spreekt boek- en blogdelen. Voor de correcte vertaalproza zorgt Amy. Kan een Bimesa-missie nog zonder haar? Omgekeerde dankbaarheid is er ook: alvast wij (Katrien en ik) zijn reuze dankbaar dat wij dit avontuur mochten beleven.

En dan de terugweg naar Ende: drie en een half uur, het betere haarspeldbochtenwerk. Dit is zowat het enige aspect van de trip, die werkelijk onleuk is. Maar het moet, onder begeleiding van Zuster Rufina. Het hotel, waar wij onze (voorlopig…) laatste Flores-nacht gaan vertoeven is ronduit formidabel, geen luxe natuurlijk, maar basic things, zoals televisie en internet. En eten, lekker eten en de onvermijdelijke Bintang.

21h, beste bloglezer, en het is hier al drie uur “ellestekedoenkre”.

Wij gaan nog niet slapen, net als jij.

Voorlaatste loodjes

Donderdag, een frisse ochtend.

Het simpele van dit dagboek is, is dat je het frame van ochtend en avondverloop kunt copy-pasten; het ontbijt- en avondprogramma zijn quasi identiek. Gapend en geeuwend naar de ontbijttafel, idem dito naar het bedje. Zwevend tussen flesjeswater, koffie-olie-substraat, heerlijke thee en Bintang. (Dit laatste is absoluut geen sterrenbier, maar dorst verfijnt de behoefte aan goede smaak niet).

Vandaag de laatste drukke dag voor de boeg. De agenda ligt vast, maar sedert gisteren weten wij met zekerheid dat dit rekbaar is, in patiëntenaantallen en tijdsbesteding. Aan de slag dus.

De eerste patiënt, die het team deze morgen bezoekt op de vrouwenafdeling, krijgt minder goed nieuws. Eigenaardig voor Westerse ogen en oren, maar de mensen schijnen in alle omstandigheden te berusten en blijven dankbaar.

Daarna start de routine op: 2x correcties palatum, 1x schisis, 3x lipomen en passant nog kleinere ingrepen onder lokale verdoving.

Gerd, Pieterjan en Bruno worden eens te meer vertederd door de indringende blik van de Oosterse medemens.

Tom en compagnon de route Romain krijgen uiteraard onafgebroken alle klussen ter wereld voorgeschoteld.

Isabelle ligt even op off-modus, maar door “Dagalfan” in dubbele portie toegediend, is deze jonge hinde alweer in no time standby.

Tussendoor wat bezoekjes aan de pediatrische afdeling, waar goed nieuws te rapen valt : de baby, die gisteren, met bekwame spoed, een katheter aangemeten kreeg, was al een heel stuk aan de beterhand – toch diende nog een bijkomende operatie het kindje van een necrotiserend stoma te verlossen. (plus een reïmplantatie van een gezond-ogende stoma).

De lucky boys Dirk en co -de drukte viel immers reuze mee in het operatiezaaltje – werden door zuster Elis aan de hand mee gegidtst naar de markt. De fotograaf met dienst profiteerde ervan om even een “trouwtje” mee te gritsen. Wij mochten zelfs mee aanschuiven aan de feestdis, maar de culinaire moeites van onze zusjes in Jezus indachtig, hebben wij dat toch maar afgeslagen.

De werkdag in het OK eindigt in alle sereniteit.

De werkers mochten nog snel hun achterstand aan marktbezoek inhalen, terwijl ik nog even speciaal Sophie en Katrien in de bloemetjes zet. Hun taak zit er immers op; morgen keert Sophie al terug om maandag met fris en monter gemoed terug aan de slag te gaan, in haar Roeselaars kabinet.

Merci Katrien, merci Sophie. Jullie diploma’s liggen al klaar, dames.

Zoals reeds vermeld : de finale van deze dag is de gekopiekleefde versie van elke kloosteravond.

Met de gezangen van de nonnekes en het geneurie van de iman op de achtergrond, hou ik het hier voor bekeken voor vandaag.

En o ja, toch nog even vermelden dat zo net een moeder met haar kind (Syndroom van Crouzon?) in het klooster arriveerde, op zoek naar heling voor haar kind. Zeven uur onderweg langs afgebrokkelde en bochtige wegen vanuit Maumere. Geen beelden hiervan, alleen bewondering, want deze grenzeloze moederliefde kan zelfs met een meesterlijke foto niet bevat worden.

Slaapwel, Vlaanderen en de grenzeloze rest van het heelal.

vakantiewerkjes.

Woensdag.

Alweer een vakantiewerkdag. Ik profiteer van deze bijzondere gewaarwording om deze ochtend uit te roepen tot de “ochtend van de schaduwvrouw”. Het beeld hierbij verklaart alles : een ochtendlijke ode aan de vrouwen die in de benepen schaduw deze missie tot een aangenaam verblijf maken op Flores. Onzichtbaar aan het werk in de kloosterkrochten, tot ik ze met zachtmoedige dwang aan de gastentafel positioneerde. Ze zijn zo lief. En beschaamd, meneer.

Het voorziene programma van de dag (ook wel het “liepkes doen” e.d.m. genaamd).

Emiliana A Bkhu (6j) labiopalathoschisis

Gonsania Andriani Digo (1j) abces linker oksel (TBC?)

Octavianus Putra Huidgreffe gezicht + Zplastie

Florentin Harinema (14maanden) schisis lip

Yasinta Longa Submandibulaire cyste

Emilianus Arcimblekm (6j) incomplete lip.

Onvoorziene interventie : bij Francisca Halu (16j) oude brandwonde, zware infectie. Alleen de dankbaarheid die het meisje uitstraalt, is fotogeniek. De rest wil je niet zien.

Rond 16h, het briljante plan S. S staat voor het Indonesische “Santé”, wat “relax” betekent.

Uit de pakjes, in de badpakjes, richting vierwielende chauffeurs.

Sophie, Katrien, Amy, Romain, Tom & Co, ze spoeden zich richting heetwaterbronnen Soa.

Dirk, Bruno, Gerd, Bille en Pieterjan wippen nog even binnen op ICU, waar een baby dringend van vocht dient voorzien en men geen geschikte aders vindt. Spoeden zich terug uit hun zwempakje, in hun operatiepakje, het gezelschap Dirk, Bruno, Gerd, Bille en Pieterjan.

De operatie volgt onmiddellijk: een flinke 2 uur lang wordt een denudatie uitgevoerd om een centrale katheter aan te brengen, en dit met succes, met zeer weinig geschikt instrumentarium.

De baby zal de hemel hopelijk nog even ontwijken en ons team alvast de hemel inprijzen.

Het avondritueel krijgt een kloosterlijk karakter, namelijk : altijd hetzelfde.

Thee, gastronomische schotel à volonté, bintang in gerantsoeneerde dosissen, grappen en grollen en ook wel stiltes (wegens moetjes, moetjes).

Slaapwel, blogvolger, mijn kern van mijn bobijntje begint nu wel heel blootjes te liggen.

En o ja, de heetwaterbronnen van Soa waren heerlijk, maar dat heb ik niet uit eigen bron….

Een doordeweekse dag.

Dinsdag, 5 juli.

Hotel Silverin, 7h, ontbijt met nasi goreng en kroepoek. Een werkdag met een strikt werkschema kan niet beter beginnen.

Geen officiële plichtplegingen vandaag, gewoon iedereen in zijn plunje, in het operatiekwartier, in het tandartsenkabinet of in de werkplaatsen.

Lijstje to do : bij een jonge meid, een fistel wegnemen ter hoogte van palatum (na en eerdere schisiscorrectie).

Gevolgd door een jongen met een keloid (littekens), na zware brandwonden (contracturen aan pols en elleboog corrigeren, Z-plastie en full thickness huidgreffen).

En daarna het klassieke programma van schisis-patiëntjes, die zich druppelsgewijs aandienen.

De topdrie van technici Tom en Romain : een aspiratietoestel, een operatietafel, een operatiemicroscoop.

Deze hebben zelfs in stoffige, defectieve toestand geen geheimen meer voor dit olijke duo.

Een ander duo (Sophie en Katrien) trotseert intussen een kabinet vol tandartsassistenten, supervisors, portiers, officials. En patiënten mooi op een rijtje wachtend.

Intussen zijn de vinnigste bruidjes van God druk in de weer met alle denkbare klussen; in België ligt voor hen een job als manager of dan toch publieksopwarmer te wachten.

Voorlopig houden zij hier de boel draaiende, in weerwil van een vrij algemene gelatenheid.

De opvallend open kloostermentaliteit werkt aanstekelijk; bij de bimesa-groep worden spontane roepingen onderdrukt maar toch wordt er heimelijk geïnformeerd naar de leeftijd van de zusters.

Ernstig. De toestand is een stuk minder overrompelend dan gisteren. De simpele planning aan de muur garandeert een stuk rust tussen de gelatenheid en de chaos. Alweer een lesje geleerd.

En o ja, wat niet direct gepland was door Bimesa : tussendoor zijn er twee verse kindjes ter wereld gekomen (sectio).

De werkdag eindigt overigens gemoedelijk; nu reeds (17h, locale tijd) voorspel ik alweer een heerlijk avondmaal,omringd door vrolijk “gebberende” zusters, wat spaarzame Bintang-biertjes en een olijke afsluiting door Pieterjan, die steevast de link maakt tussen Roeselaarse en Bajawanese situaties en figuren. Er zijn zekerheden in dit en het volgend leven : het komt nooit meer goed met PJ.

Zondag, zonder internet en dus geen blogbericht. Wegens een rustige vlucht van Denpasar naar Ende, op Flores.

Veilig landen en stevig remmen op een kort strookje is een Indonesische skill.

Zuster Ellis (in Wonderland?) wacht ons op, voor een helse rit van Ende naar Bajawa; Drie uur stresstest voor maag en aanverwante ingewanden.

Verkeersveiligheid, althans de interpretatie ervan, is een remedie tegen locale vergrijzing van mensen, honden, motards, brommelettebestuurders en koeien.

Op zondagavond arriveren we, tegen de natuurwetten in, veilig en wel, in het ziekenhuis, voor een eerste kennismaking. Ook hier gelden op alle niveaus Aziatische wetten. M.a.w. de uitdaging wenkt.

Culinair worden wij door de sisters ongelooflijk verwend. Keukenprinsessen zonder meer.

De kloostermaaltijd proeven en sterven, want zo iets lekkers kan je nergens elders meer eten, een leven lang.

Silverin Hotel biedt onderdak en vriendelijke mensen. Moe zijn heeft voordelen.

Maandagochtend, op om 6h, na een kille nacht. De chauffeurs halen ons immers af om 8h.

Maar de maandagziekte slaat ook hier toe; ietwat verplichte vertraging is het algemeen devies.

In het ziekenhuis worden wij uitgebreid verwelkomd door het districtshoofd. De bedankingen (terimakasih) stapelen zich op, samen met het dringende verzoek om ons nu al te engageren voor de volgende missie.

Deze missie start vooralsnog, na een hernieuwde kennismaking met het instrumentarium en de infrastructuur.

Dokters Dirk, Gerd en Bruno vliegen er on-aziatisch snel in, bijgestaan door de rest van het team. Zuilen van rust en humor in een microcosmos van chaos.

Ik wist niet dat er zo veel volk op aarde was en dat wacht ons hier allemaal op. De beste remedie tegen een vervelende strandvakantie heb ik op beeld.

Amy vertaalt in vlekkeloos Nederlands. Gelukkig maar, want taalbarrières zijn hier gapend groot. Hier worden vele hemels verdiend. En om de mijne niet te verliezen ga ik nu weer aan het ernstiger werk.

Op deze doordeweekse werkdag voerde het team welgeteld 4 operaties uit (twee maal schisis, één maal lipoom, een arterio-veneuze malformatie ter hoogte van de onderarm). De tandartsen behandelden 15 patiënten (extracties, vullingen). Technicus Tom herstelde talloze apparaten.

Onderweg

Zondag, rond zevenen. In België (1u) droomt men van het paradijs; hier lopen wij er in rond.

Wij maken ons op : goed ontbijt, kleren die nog niet echt ruiken en dan “hit the road”. In ons geval eerst nog “the sky”.

Het familiekiekje is nu echt compleet.

Veilig en wel in Bali, Denpasar.

Vanavond, rond 21h, locale tijd, zijn wij bijna waar wij moeten zijn. Nog even het drukke stadsverkeer trotseren, daarna voorbeeldig baden/water drinken om morgenvroeg onze vlucht naar Ende, op Flores te halen.